η διαβαση / ανταγωνισμος

ανταγωνισμός: τα ανταγωνιστικά παιχνίδια στον δημόσιο χώρο περιλαμβάνουν κάθε είδους επιδείξεις και δοκιμές δύναμης, επιδεξιότητας και αντίληψης. Οι συγκρούσεις αποσκοπούν στην κυριαρχία του ενός πάνω στον άλλο και στην κατανόηση των ορίων του κάθε ατόμου - είναι διερευνητικές και δεν στηρίζονται σε πραγματικές σχέσεις εξουσίας.
Το δημόσιο παιχνίδι δίνει την δυνατότητα στο άτομο να επιδείξει, να πραγματοποιήσει και να επεκτείνει τις ικανότητες του. η πόλη πλαισιώνει ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων για να ανταγωνιστούν και μια ποικιλία σκηνικών για τους αγώνες τους. Τα νοήματα που εντάσσονται στους δημόσιους χώρους βοηθούν επίσης στο σχηματισμό των αγώνων που διαδραματίζονται σε αυτούς.

διάβαση (Henri Lefebvre, Rhytmanalysis): on red, cars at standstill, the pedestrians cross, feeble murmurings, footsteps, confused voices. one does not chatter while crossing a dangerous junction under the threat of wild cats and elephants ready to charge forward, taxis, buses, lorries, various cars.

at the green light, steps and words stop. a second of silence and then it's the rush, the starting up of tens of cars, the rhythms of the old bangers speeding up as quickly as possible.

hard rhythms: alternations of silence and outburst, time both broken and accentuated..

- Data #1: background noise



"The pedestrian crossings in Dublin have a distinctive beep sound which is designed to assist people with hearing difficulties. A sensor detects the amount of ambient noise and raises and lowers the volume of the beep automatically. So even though the level changes in this recording sound like changes in microphone proximity, the microphones remained in the same place the whole time. Those level changes just reflect the varying amount of ambient noise. The rapidly repeating beeps indicate the green light for pedestrians to cross the road." freesound




- Data #2: critical mass

ένας επαρκής αριθμός πεζών ικανός να καλύψει ένα κομμάτι του δρόμου για τον αποκλεισμό των αυτοκινήτων - οι άνθρωποι ως μάζα

η οδός / ίλιγγος

ίλιγγος (Caillois) : συμπεριλαμβάνει συμπεριφορές μέσω των οποίων οι άνθρωποι ξεφεύγουν από την φυσιολογική σωματική εμπειρία και τον αυτο-έλεγχο.

το άτομο χάνει τον εαυτό του και μεταφέρεται σε νέες μορφές εμπειρίας (π.χ ελεύθερη πτώση, ανάβαση, χορός κ.α.)

επιτρέπει στο άτομο να ξεπεράσει την κανονική, σταθερή αντίληψη του περιβάλλοντος και την σωματική εμπειρία μέσα σε αυτό.

η αίσθηση του ιλίγγου πραγματοποιείται συνήθως με την βοήθεια εξοπλισμού, όπου στον δημόσιο χώρο περιλαμβάνει το skate, το ποδήλατο κ.α.

η ευχαρίστηση προκαλείται όταν τα άτομα είναι σε θέση να ελέγχουν την επαφή τους με το ανεξέλεγκτο, το παράλογο, το ακραίο και το βίαιο.

γέφυρα / προσομοίωση

προσομοίωση: συνιστά μία διαλεκτική με την αντιπαράθεση των αντιλήψεων του πραγματικού και του φανταστικού.

σε σχέση με τις άλλες μορφές παιχνιδιού, η προσομοίωση (μίμηση) περιστρέφεται περισσότερο γύρω από την ιδέα του ακροατηρίου, παρόλο που  περιλαμβάνει επίσης την ατομική  προσποίηση και φαντασία.

- ξεχνάω / μεταμφιέζομαι / αποδρώ
- η δημιουργία καινούργιων νοημάτων και πραγματικότητας

Quentin Stevens: 'The ludic city: exploring the potential of public spaces', 2007

1. Αναζήτηση σχέσης οριζόντιου και κάθετου άξονα

χρονομέτρηση πορείας πεζών: μέση διάρκεια 30''

δείγμα 30 δευτερολέπτων από τον οριζόντιο άξονα:

μετατροπή διαγραμματων σε κυματομορφή

Τυπολογία

1. The meaning and purpose of play differs between individuals and between situations. Play is always a rhetorical construction and the reasons why someone chooses to use the term 'play' to describe a certain range of behaviour depends on their wider values and objectives.
Very frequently, play is used to provide a contrast to other aspects of behaviour - what is done and how and why it is done - although the opposition itself has varying focus and dimensions. In general terms, 'play' is used as counterpoint to behaviour which is 'normal' - everyday, conventional, expected, calculated, practical, constant.
Play is defined not merely oppositionally but dialectically within everyday life and in a dialectical engagement with the inherently contradictory 'social needs' which life experiences reflect. Lefebvre identifies the dialectical tension underlying escape through play: escape is impossible, illusory, but this illusion in itself constitutes a perceptual and social reality. The concept of play embraces a variety of ways in which people test and transgress the limits of their social existence. In terms of play within the urban public realm, Lefebvre's critique of modern city planning suggest that play mean encounters with difference, encounters which contest the fragmentation and alienation of contemporary social experience. Play illustrates Lefebvre's view that the practices of everyday life are far richer and broader in scope than rationalism and morality can explain and provide for.

Typology of play forms (Caillois, 1961):

- competition (agon)

- chance (alea)

- simulation (mimicry)

- vertigo (ilinx)

Urban settings frame particular kinds of opportunities for each format of play.

Quentin Stevens: 'The ludic city: exploring the potential of public spaces', 2007


2. Παράλληλα με την καθημερινότητα του δρόμου:
Εύρεση σημείων που δημιουργούν και αντανακλούν διαφορετικά μοτίβο συμπεριφοράς και η σχέση τους με τον δρόμο:

_λευκό: σύνδεση των δύο πλευρών
(πεζογέφυρες, ισόπεδες διαβάσεις) και
στάσεις λεωφορείων (κύκλοι)
_μαύρο: καμία χρήση/πρόσβαση στην
απέναντι πλευρά

Επιλογή χώρων:

- η γέφυρα

- η στάση

- η διάβαση

- το στενό

The Right To The City (Henri Lefebvre)

Ο Lefebvre αρχικά στρέφει την διαδικασία λήψης αποφάσεων από το κράτος προς την παραγωγή αστικού χώρου, με τον έλεγχο να βρίσκεται στα χέρια των κατοίκων της πόλης. Ο Lefebvre δεν αναφέρεται μόνο στον υλικό χώρο αλλά στον χώρο όπως τον αντιλαμβανόμαστε, όπως τον κατανοούμε και όπως τον βιώνουμε.

- ο αντιληπτός χώρος (perceived space) είναι ο αντικειμενικός υλικός χώρος που οι άνθρωποι συναντούν στην καθημερινότητά τους.

- ο χώρος που συλλαμβάνουμε (conceived space) αφορά στη νοητή δομή του χώρου, στην ιδέα και την αναπαράστασή του.

- ο χώρος που ζούμε (lived space) αποτελείται από τον συνδυασμό του νοητού και του υλικού χώρου, η πραγματική εμπειρία του χώρου στην καθημερινότητα. Ο χώρος που ζούμε δεν είναι απλά μία παθητική σκηνή πάνω στην οποία ξεδιπλώνεται η κοινωνική ζωή, αλλά αποτελεί συστατικό στοιχείο της.

Στην παραγωγή του αστικού χώρου, σύμφωνα με τον Lefebvre, είναι απαραίτητο να συμπεριλαμβάνονται οι κοινωνικές σχέσεις που συνδέονται με αυτόν. Η παραγωγή του αστικού χώρου συνεπάγεται συνεπώς πολύ περισσότερα από τον σχεδιασμό του υλικού χώρου της πόλης, περιλαμβάνει την παραγωγή και την αναπαραγωγή όλων των πτυχών της αστικής ζωής. Το δικαίωμα στην πόλη σχετίζεται άμεσα με την παραγωγή του αστικού χώρου και όπως αναφέρει ο Lefebvre, οφείλει να τροποποιήσει, να συγκεκριμενοποιήσει και να κάνει πιο πρακτικά τα δικαιώματα του πολίτη ως αστικός ένοικος και χρήστης (citadin). Τα δύο κύρια δικαιώματα που περιλαμβάνονται είναι το δικαίωμα για συμμετοχή του πολίτη και το δικαίωμα της οικειοποίησης, η δυνατότητα, δηλαδή, των πολιτών (citadins) να έχουν πρόσβαση, να χρησιμοποιούν και να καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο.

καθημερινοί ρυθμοί του δρόμου: θέα από πεζογέφυρα

διάβαση πεζών και στάση λεωφορείου

κίνηση και στάση αυτοκινήτων

COUNTER-SPACES:
Χαρακτηριστική πρακτική των αστικών κοινωνικών κινημάτων, όπως αναφέρει ο Lefebvre, είναι η δημιουργία αντίθετων χώρων (counter-spaces). Αυτοί οι αντι-χώροι αποτελούν μία εναλλακτική στους χωρικούς κανονισμούς της πόλης: "Αυτό που έρχεται σε αντίθεση με μία κοινωνία βασισμένη στην ανταλλαγή είναι η υπεροχή της χρήσης. Αυτό που αντιτίθεται στην ποσότητα είναι η ποιότητα. Γνωρίζουμε τις αντιθέσεις ή από τι αποτελείται ένας αντι-χώρος επειδή έχει αποδειχθεί στην πράξη. Όταν μία κοινότητα αντιτίθεται στην δημιουργία αστικών αυτοκινητόδρομων, όταν απαιτεί παροχές ή κενούς χώρους για παιχνίδι και συναντήσεις, βλέπουμε πως ο αντι-χώρος εισάγεται στην χωρική πραγματικότητα."
Το παράδειγμα του parkour δείχνει κατά κάποιο τρόπο πως οι μη-τόποι, μεταμορφώνονται σε τοπία με σκοπό και αισθητικές/βιωματικές δυνατότητες, μέσω αυτής της εναλλακτικής χρήσης: το skyline είναι συνήθως ένας απροσπέλαστος ορίζοντας που διεκδικείται με την εισαγωγή του σώματος. Οι αστικές δραστηριότητες επαναπροσδιορίζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αρχιτεκτονική στις μεταμοντέρνες πόλεις και την αντιμετωπίζουν ως μία σφαίρα δυνατοτήτων, διάδρασης, κατοίκησης και αμοιβαιότητας.


 
παγκόσμια ημέρα skateboard

parkour

urban infiltration

Η 'ελεύθερη ροή' του parkour πρόκειται για μία κοινωνικά συμβολική πράξη, μία μορφή αντίστασης στα αστικά τοπία που αποξενώνουν και περιορίζουν, καθώς η κεντρική φιλοσοφία του αφορά στην ελεύθερη πρόσβαση σε ένα περιβάλλον γεμάτο με υλικά και νοητά εμπόδια. Το parkour αναδιατάσσει τα συμβολικά νοήματα του χώρου, μέσω μίας αστικής performance, που περιπλέκει κάθε αίσθηση ολότητας ή κοινού νοήματος του χώρου. Στο ίδιο πλαίσιο με τα πειράματα του Statton για αλλαγή της αντίληψης μέσω της χρήσης ανεστραμένων φακών, ο Merleau Ponty υποστηρίζει πως το να αντιστρέψεις ένα αντικείμενο σημαίνει πως μειώνεις την σημασία του. Το parkour αντιστρέφει τον υλικό χώρο αλλά και το νόημα του.
Ο Ian Borden αναφέρει πως οι χώροι με μεγάλη συμβολική σημασία είναι οι χώροι που οικειοποιούνται πιο εύκολα, όπου οι κοινωνικές σχέσεις μπορούν να αντιστραφούν για να δημιουργήσουν έναν ετεροτοπικό χώρο - και το skate και άλλες αστικές δράσεις όπως το γκραφίτι, λειτουργούν συνήθως πάνω σε μνημεία μεγάλης συμβολικής αξίας. Όμως όπως τονίζει ο Lefebvre οι 'counter-cultural' δραστηριότητες είναι πιθανότερο να πραγματοποιηθούν στον ανοιχτό δημόσιο χώρο και στις πλατείες, καθώς αυτοί οι χώροι δεν κυριαρχούνται ακόμα από το κράτος

'αντιστροφή' χώρου

1 
2 + 3
4 + 5 + 6

nested rhythms

nested 1nested 2