προσομοίωση: συνιστά μία διαλεκτική με την αντιπαράθεση των αντιλήψεων του πραγματικού και του φανταστικού.
σε σχέση με τις άλλες μορφές παιχνιδιού, η προσομοίωση (μίμηση) περιστρέφεται περισσότερο γύρω από την ιδέα του ακροατηρίου, παρόλο που περιλαμβάνει επίσης την ατομική προσποίηση και φαντασία.
- ξεχνάω / μεταμφιέζομαι / αποδρώ
- η δημιουργία καινούργιων νοημάτων και πραγματικότητας
Quentin Stevens: 'The ludic city: exploring the potential of public spaces', 2007
1. The meaning and purpose of play differs between individuals and between situations. Play is always a rhetorical construction and the reasons why someone chooses to use the term 'play' to describe a certain range of behaviour depends on their wider values and objectives.
Very frequently, play is used to provide a contrast to other aspects of behaviour - what is done and how and why it is done - although the opposition itself has varying focus and dimensions. In general terms, 'play' is used as counterpoint to behaviour which is 'normal' - everyday, conventional, expected, calculated, practical, constant.
Play is defined not merely oppositionally but dialectically within everyday life and in a dialectical engagement with the inherently contradictory 'social needs' which life experiences reflect. Lefebvre identifies the dialectical tension underlying escape through play: escape is impossible, illusory, but this illusion in itself constitutes a perceptual and social reality. The concept of play embraces a variety of ways in which people test and transgress the limits of their social existence. In terms of play within the urban public realm, Lefebvre's critique of modern city planning suggest that play mean encounters with difference, encounters which contest the fragmentation and alienation of contemporary social experience. Play illustrates Lefebvre's view that the practices of everyday life are far richer and broader in scope than rationalism and morality can explain and provide for.
Typology of play forms (Caillois, 1961):
- competition (agon)
- chance (alea)
- simulation (mimicry)
- vertigo (ilinx)
Urban settings frame particular kinds of opportunities for each format of play.
Quentin Stevens: 'The ludic city: exploring the potential of public spaces', 2007
2. Παράλληλα με την καθημερινότητα του δρόμου:
Εύρεση σημείων που δημιουργούν και αντανακλούν διαφορετικά μοτίβο συμπεριφοράς και η σχέση τους με τον δρόμο:
_λευκό: σύνδεση των δύο πλευρών
(πεζογέφυρες, ισόπεδες διαβάσεις) και
στάσεις λεωφορείων (κύκλοι)
_μαύρο: καμία χρήση/πρόσβαση στην
απέναντι πλευρά
Ο Lefebvre αρχικά στρέφει την διαδικασία λήψης αποφάσεων από το κράτος προς την παραγωγή αστικού χώρου, με τον έλεγχο να βρίσκεται στα χέρια των κατοίκων της πόλης. Ο Lefebvre δεν αναφέρεται μόνο στον υλικό χώρο αλλά στον χώρο όπως τον αντιλαμβανόμαστε, όπως τον κατανοούμε και όπως τον βιώνουμε.
- ο αντιληπτός χώρος (perceived space) είναι ο αντικειμενικός υλικός χώρος που οι άνθρωποι συναντούν στην καθημερινότητά τους.
- ο χώρος που συλλαμβάνουμε (conceived space) αφορά στη νοητή δομή του χώρου, στην ιδέα και την αναπαράστασή του.
- ο χώρος που ζούμε (lived space) αποτελείται από τον συνδυασμό του νοητού και του υλικού χώρου, η πραγματική εμπειρία του χώρου στην καθημερινότητα. Ο χώρος που ζούμε δεν είναι απλά μία παθητική σκηνή πάνω στην οποία ξεδιπλώνεται η κοινωνική ζωή, αλλά αποτελεί συστατικό στοιχείο της.
Στην παραγωγή του αστικού χώρου, σύμφωνα με τον Lefebvre, είναι απαραίτητο να συμπεριλαμβάνονται οι κοινωνικές σχέσεις που συνδέονται με αυτόν. Η παραγωγή του αστικού χώρου συνεπάγεται συνεπώς πολύ περισσότερα από τον σχεδιασμό του υλικού χώρου της πόλης, περιλαμβάνει την παραγωγή και την αναπαραγωγή όλων των πτυχών της αστικής ζωής. Το δικαίωμα στην πόλη σχετίζεται άμεσα με την παραγωγή του αστικού χώρου και όπως αναφέρει ο Lefebvre, οφείλει να τροποποιήσει, να συγκεκριμενοποιήσει και να κάνει πιο πρακτικά τα δικαιώματα του πολίτη ως αστικός ένοικος και χρήστης (citadin). Τα δύο κύρια δικαιώματα που περιλαμβάνονται είναι το δικαίωμα για συμμετοχή του πολίτη και το δικαίωμα της οικειοποίησης, η δυνατότητα, δηλαδή, των πολιτών (citadins) να έχουν πρόσβαση, να χρησιμοποιούν και να καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο.
καθημερινοί ρυθμοί του δρόμου: θέα από πεζογέφυρα
διάβαση πεζών και στάση λεωφορείου
κίνηση και στάση αυτοκινήτων
COUNTER-SPACES:
Χαρακτηριστική πρακτική των αστικών κοινωνικών κινημάτων, όπως αναφέρει ο Lefebvre, είναι η δημιουργία αντίθετων χώρων (counter-spaces). Αυτοί οι αντι-χώροι αποτελούν μία εναλλακτική στους χωρικούς κανονισμούς της πόλης: "Αυτό που έρχεται σε αντίθεση με μία κοινωνία βασισμένη στην ανταλλαγή είναι η υπεροχή της χρήσης. Αυτό που αντιτίθεται στην ποσότητα είναι η ποιότητα. Γνωρίζουμε τις αντιθέσεις ή από τι αποτελείται ένας αντι-χώρος επειδή έχει αποδειχθεί στην πράξη. Όταν μία κοινότητα αντιτίθεται στην δημιουργία αστικών αυτοκινητόδρομων, όταν απαιτεί παροχές ή κενούς χώρους για παιχνίδι και συναντήσεις, βλέπουμε πως ο αντι-χώρος εισάγεται στην χωρική πραγματικότητα."
Το παράδειγμα του parkour δείχνει κατά κάποιο τρόπο πως οι μη-τόποι, μεταμορφώνονται σε τοπία με σκοπό και αισθητικές/βιωματικές δυνατότητες, μέσω αυτής της εναλλακτικής χρήσης: το skyline είναι συνήθως ένας απροσπέλαστος ορίζοντας που διεκδικείται με την εισαγωγή του σώματος. Οι αστικές δραστηριότητες επαναπροσδιορίζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αρχιτεκτονική στις μεταμοντέρνες πόλεις και την αντιμετωπίζουν ως μία σφαίρα δυνατοτήτων, διάδρασης, κατοίκησης και αμοιβαιότητας.
παγκόσμια ημέρα skateboard
parkour
urban infiltration
Η 'ελεύθερη ροή' του parkour πρόκειται για μία κοινωνικά συμβολική πράξη, μία μορφή αντίστασης στα αστικά τοπία που αποξενώνουν και περιορίζουν, καθώς η κεντρική φιλοσοφία του αφορά στην ελεύθερη πρόσβαση σε ένα περιβάλλον γεμάτο με υλικά και νοητά εμπόδια. Το parkour αναδιατάσσει τα συμβολικά νοήματα του χώρου, μέσω μίας αστικής performance, που περιπλέκει κάθε αίσθηση ολότητας ή κοινού νοήματος του χώρου. Στο ίδιο πλαίσιο με τα πειράματα του Statton για αλλαγή της αντίληψης μέσω της χρήσης ανεστραμένων φακών, ο Merleau Ponty υποστηρίζει πως το να αντιστρέψεις ένα αντικείμενο σημαίνει πως μειώνεις την σημασία του. Το parkour αντιστρέφει τον υλικό χώρο αλλά και το νόημα του.
Ο Ian Borden αναφέρει πως οι χώροι με μεγάλη συμβολική σημασία είναι οι χώροι που οικειοποιούνται πιο εύκολα, όπου οι κοινωνικές σχέσεις μπορούν να αντιστραφούν για να δημιουργήσουν έναν ετεροτοπικό χώρο - και το skate και άλλες αστικές δράσεις όπως το γκραφίτι, λειτουργούν συνήθως πάνω σε μνημεία μεγάλης συμβολικής αξίας. Όμως όπως τονίζει ο Lefebvre οι 'counter-cultural' δραστηριότητες είναι πιθανότερο να πραγματοποιηθούν στον ανοιχτό δημόσιο χώρο και στις πλατείες, καθώς αυτοί οι χώροι δεν κυριαρχούνται ακόμα από το κράτος
